بی اشتهایی کودکان
همان طوری که می دانید دوره ی نوجوانی از حساس ترین دوره های رشد انسان است. پدیدار شدن تحولات خاص فیزیولوژیکی و نایل شدن به اوج رشد ذهنی، شرایط ویژه ی عاطفی، روانی و اجتماعی را موجب می شود. در این دوران عمدتا می توان تغییرات جدی در نظام ارزشی، تمایلات. رغبتها و منش نوجوانان را شاهد بود. در چنین شرایطی نقش خانواده، مدرسه، دوستان صمیمی و به خصوص الگوهای رفتاری بزرگسال در هدایت نوجوان و تقویت نگرش مثبت و مولد در آنها نسبت به زندگی و ایجاد انگیزه ی تلاش، فوق العاده مهم و قابل توجه است باید از دورهی نوجوانی حداکثر بهره را گرفت. نوجوانی هم می تواند نقطه ی آغاز انحرافات و آسیب پذیری های اجتماعی باشد و هم زمینه ساز ظهور خلاقیت ها و نوآوری ها، توجه به نیازهای اساسی نوجوان و دقت در حسن تأمین آنها امری است مهم و ضروری.
پدیده ی بی تفاوتی و بی اشتهایی در فعالیت های اجتماعی خدای نکرده می تواند بستری برای افسردگی و اختلال جدی شخصیت باشد. بعضی اوقات محیط خشک، یکنواخت و رفتار کلیشه ای والدین (مثل همیشه نصیحت کردن، آمرانه سخن گفتن و حرف های سال های گذشته را تکرار کردن بدون توجه به شخصیت در حال رشد کودکان دیروز و نوجوانان امروز)، تفکر ایستا و عدم برخورداری از پویایی اندیشه، عدم پذیرش طرح ها و نظریات جدید و زندگی بر حسب عادت و… موجب می شود که نوجوانان دچار یک نوع بی تفاوتی و بی اشتهایی عاطفی و اجتماعی شوند.
نوجوانان عمدتا تمایل دارند که به وضع مطلوب بیاندیشند و دوستدار تغییر وضع موجودند. هرگونه کم توجهی به این اندیشه ی ایشان به تدریج زمینه ی بی تفاوتی را فراهم می سازد.
سعی کنید به فرزندان کوچکتر بیاموزید (با عمل و رفتارتان) که احترام خواهر بزرگتر را حفظ کند.
دخترتان را با الگوهای رفتاری موفق، قابل احترام و دوست داشتنی به طور مستقیم و غیر مستقیم بیشتر محشور کنید،
از معلمان محبوب ایشان دعوت کنید تا به خانه شما بیایند و اوقاتی را با شما صرف کنند هر قدر در حوزه ی شناختی دخترتان تغییرات مثبتی ایجاد کنید، نگرش به مسائل مختلف مثبت تر شده و آمادگی اش برای عمل و فعالیت افزایش می یابد.
در کارها حتما با او مشورت کنید و متعهد باشید خیلی از اموری را که از نظر شما خلاف سن، یا میل و نظر او انجام دهید.
به او احترام بگذارید. در رفتار محبت آمیزتان مستمر و پایدار باشید. هرگز از او انتقاد نکنید، با مشاورت یکدیگر تغییرات لازم را در محیط خانه ایجاد کنید و شادی خاطر او را فراهم سازید.
هر قدر فرزندتان شاد و مسرور باشد، میل به فعالیتهای اجتماعی بیشتر می شود.
منبع: غلامعلی افروز(استاد دانشگاه تهران۱۳۸۷)
نوشته شده در گروه: روانشناسی
ارسال دیدگاه (۰) ↓